Γράφει ο Νίκος Αλέτρας-Αρτινός
Η ιδιότητά της Βάλερι Πλέιμ, μιας κατασκόπου της CIA, αποκαλύπτεται με απροσδόκητο τρόπο από αξιωματούχους του Λευκού Οίκου, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν να δυσφημήσουν τον διπλωμάτη σύζυγό της, Τζόσεφ Γουίλσον. Το λάθος του Γουίλσον ήταν ότι σε ένα άρθρο των «New York Times» υποστήριξε ότι η κυβέρνηση Μπους χειρίστηκε ανέντιμα τη χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής, προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ. Η τεράστια δημοσιότητα αυτής της αποκάλυψης οδηγεί το ζευγάρι μπροστά σε δοκιμασίες που έχουν να κάνουν με την διαχείριση της οικογενειακής κρίσης και των σχέσεων μεταξύ τους…
Η ταινία του σκηνοθέτη Νταγκ Λάιμαν προβλήθηκε στις αίθουσες το 2010 ενώ σήμερα είναι διαθέσιμη για streaming (ελέω κορονοϊού), με το θέμα της να είναι πάντα επίκαιρο. Είναι ένα οικογενειακό δράμα με άρωμα πολιτικού θρίλερ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Το φιλμ ένωσε ξανά Σον Πεν και τη Ναόμι Ουότς ύστερα από την ταινία «21 γραμμάρια» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, στην οποία πρωταγωνιστούσαν.
Εκείνη την εποχή, το Χόλιγουντ κατάφερε να εντρυφήσει για τα καλά στην διακυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Προσπάθησε μέσα από δραματοποιημένες αληθινές ιστορίες να θεραπεύσει τις αμαρτίες της προεδρίας Μπους και έτσι να αποκαταστήσει ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Το πρώτο ζήτημα στην ταινία του Νταγκ Λάιμαν δεν είναι τόσο το οικογενειακό δράμα που ζουν οι δύο κυνηγημένοι σύζυγοι, εξαιτίας της πρωτοφανούς εκστρατείας σπίλωσης και συκοφάντησης. Το ζήτημα είναι ότι όλα αυτά έγιναν επειδή η πανέμορφη πράκτορας της CIA είπε την αλήθεια, ύστερα από την έρευνα που έκανε σχετικά με το υποτιθέμενο βιολογικό και πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράκ. Το Ιράκ ποτέ δεν είχε τέτοια όπλα, όμως η εισβολή και η ισοπέδωση της χώρας, έπρεπε πάση θυσία να έχει μια πολιτική και ηθική νομιμοποίηση στα μάτια της κοινής γνώμης.
Αν ενδοσκοπήσουμε ακόμα πιο πολύ στην ταινία του Λάιμαν, θα δούμε ότι τελικά δεν είναι αυτό το μήνυμα της ιστορίας. Το συμπέρασμα είναι ότι, όποιος λέει την αλήθεια (ειδικά σήμερα, όπου τα social media παίζουν τον δικό τους καταλυτικό ρόλο), θίγοντας το ισχύον πολιτικοοικονομικό σύστημα, με δυσκολία θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις θύελλες που θα ξεσπάσουν. Το σύστημα, σε συνεργασία με την πρόθυμη και ανήθικη συμμαχία των media, οργανώνει την καμπάνια συνομωσίας ενάντια σε αυτόν που λέει την αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι, η πλήρης ανατροπή της οικογενειακής και προσωπικής πραγματικότητας, η οποία μέσα στα όσα ψέματα που ακούγονται, χάνει την πραγματική της υπόσταση και γίνεται και αυτή ένα ψέμα. Ο Λάιμαν παρόλο που έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί το σασπένς αποτελεσματικά. Στα «Παιχνίδια Συνομωσίας» όμως, δεν τα καταφέρνει. Όχι ότι λείπουν και αυτές οι σκηνές. Δεν είναι αρκετές όμως. Ίσως το ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία να περιόρισε τον Λάιμαν, καθώς ο ίδιος, μπορεί να θεώρησε πως η ανάπτυξη της ταινίας θα πρέπει να γίνει σε στενά πλαίσια που περιορίζονται από τα πραγματικά γεγονότα. Αυτή η αμηχανία είναι σαφής, αφού ο Λάιμαν αλλάζει ειδολογικές κατευθύνσεις κατά την διάρκεια της ταινίας. Το πολιτικό θρίλερ εναλλάσσεται με το οικογενειακό δράμα και με την ταινία καταγγελίας, εστιάζοντας εντέλει στις πολύ καλές ερμηνείες των δύο ηθοποιών. Το φιλμ όμως, παρά τις συνεχείς ειδολογικές ανακατευθύνσεις και την τηλεοπτικότητά του στην τελική αισθητική θέασης και πάλι παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Παιχνίδια Συνομωσίας (Fair Game, 2010)
Σκηνοθεσία: Νταγκ Λάιμαν
Ηθοποιοί: Σον Πεν, Ναόμι Ουότς, Σαμ Σέπαρντ, Ντέιβιντ Ντένμαν, Μπρους ΜακΓκίλ, Τάι Μπαρέλ
Διάρκεια: 104΄