Η Φαμπιάν είναι μια σταρ. Περιβάλλεται από ανθρώπους που την αγαπούν και τη θαυμάζουν. Όταν εκδίδει τα απομνημονεύματα της, η κόρη της έρχεται στο Παρίσι από τη Νέα Υόρκη, με τον άντρα της και το παιδί τους. Η επανένωση μητέρας και κόρης θα φέρει στο φως αλήθειες, θα τις αναγκάσει να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς, και να εκδηλώσουν τα συναισθήματα που τις κατακλύζουν.
Σημείωμα σκηνοθέτη
“Εάν τόλμησα να κάνω μια ταινία σε γλώσσα που δεν ήταν η δική μου, με συνεργάτες που μιλούσαν μόνο Γαλλικά, ήταν μόνο γιατί εκείνοι ήθελαν να δουλέψουν μαζί μου.
Η Ζυλιέτ Μπινός ήταν εκείνη που έκανε την πρώτη κίνηση. Γνωριζόμασταν αρκετό καιρό, κι όταν ήρθε στην Ιαπωνία το 2011, μου είπε ότι κάποια στιγμή πρέπει να δουλέψουμε μαζί. Η πρότασή της αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης της συνεργασίας μας. Θα ήθελα λοιπόν, να εκφράσω αρχικά το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου για την τόλμη της.
Στην καρδιά του σεναρίου βρίσκεται ένα θεατρικό που είχα αρχίσει να γράφω το 2003 για μια βραδιά στο καμαρίνι μιας ηθοποιού που τελειώνει η καριέρα της. Προσάρμοσα το σενάριο αυτό για τον κινηματογράφο, μιλώντας πια για μια ηθοποιό του κινηματογράφου και την κόρη της. Καθώς έγραφα τη νέα ιστορία, μίλησα πολλές φορές με την Κατρίν Ντενέβ και τη Ζυλιέτ Μπινός για το πώς είναι η ζωή του ηθοποιού, και ήταν οι δικές τους λέξεις που τροφοδότησαν το σενάριο και το έφεραν στη ζωή.
Ήθελα την ιστορία μου να λαμβάνει χώρα το φθινόπωρο, γιατί ήθελα να τονίσω την εσωτερική πάλη της κεντρικής ηρωίδας. Ελπίζω το κοινό να παρατηρήσει πως τα πράσινα του κήπου αλλάζουν χρώμα καθώς πλησιάζει ο χειμώνας.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Ίθαν Χοκ μου είπε: «Το σημαντικότερο πράγμα όταν κάνεις μια ταινία, δεν είναι να μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά να μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα». Αυτά τα λόγια με βοήθησαν να μείνω αληθινός χωρίς να χάσω την πίστη στον εαυτό μου.
Χάρη στον Ίθαν, η νεαρή Κλεμεντίν (Γκρενιέρ), που δεν είχε ξαναμπεί σε πλατό, βρήκε πολύ γρήγορα τη θέση της, αποκαλύπτοντας τη ζωηρή προσωπικότητα της. Σκηνοθετήσαμε τη Κλεμεντίν μαζί: ο Ίθαν μπροστά από την κάμερα κι εγώ πίσω από αυτήν.
Όπως κάνουν συχνά τα παιδιά στις ταινίες μου, το μικρό κορίτσι παρακολουθεί φιλοσοφικά τις αντιπαραθέσεις των ενηλίκων που είναι παγιδευμένοι στο παρελθόν τους.
Ήθελα η ταινία να είναι ταυτόχρονα σοβαρή αλλά ευχάριστη, να συνυπάρχει η κωμωδία με το δράμα, όπως συνυπάρχουν στην πραγματική ζωή. Ελπίζω η χημεία των ηθοποιών και το βλέμμα του παιδιού που διασκεδάζει να θέτουν τον σωστό τόνο.
Δε γίνεται να τελειώσω χωρίς να αναφέρω την Κατρίν Ντενέβ. Που δεν παραπονέθηκε ποτέ για τις αλλαγές του σεναρίου, πάντα κατάφερνε να κρατάει τη χαρά της υποκριτικής ανέπαφη. Η ύπαρξη της ταινίας μου στη φιλμογραφία της, που είναι όσο αξιόλογη όσο το Γαλλικό σινεμά το ίδιο, μου προκαλεί περηφάνεια και ταυτόχρονα άγχος.
Στα γυρίσματα, η Κατρίν ήταν ευδιάθετη, αξιολάτρευτη και ολόκληρο το συνεργείο μαγεύτηκε. Παρόλο που η ταινία διαδραματίζεται κυρίως μέσα στο σπίτι, το πνεύμα της Κατρίν και της Ζυλιέτ φωτίζουν το χώρο από την αρχή έως το τέλος.
Τι είναι αυτό που κάνει μια οικογένεια αυτό που είναι; Η αλήθεια ή τα ψέματα; Πώς θα διάλεγε κανείς μεταξύ μιας σκληρής αλήθειας κι ενός ευγενικού ψέματος; Αυτά τα ερωτήματα δε σταμάτησα να τα σκέφτομαι όσο φτιάχναμε αυτή την ταινία. Ελπίζω όσοι τη δουν να βρουν τις απαντήσεις τους.”
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη Κορεέντα Χιροκάζου
Ο Κορεέντα Χιροκάζου γεννήθηκε το 1962 στο Τόκυο της Ιαπωνίας. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ουασέντα το 1987, σκηνοθέτησε πολλά βραβευμένα ντοκιμαντέρ για το TV Man Union. Το 2014 ίδρυσε την εταιρία παραγωγής BUN-BUKU. Το 1995, το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Μαμπορόσι απέσπασε τη Χρυσή Osella στο 52ο Φεστιβάλ Βενετίας. Τρία χρόνια αργότερα, το Μετά Θάνατον Ζωή (After Life) (1998), του χάρισε τη διεθνή καταξίωση. Το 2001, η ταινία Απόσταση (Distance) συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών.
Το 2004, ο Γιαγκίρα Γιούγια, ο νεαρός πρωταγωνιστής του Κανείς δεν Ξέρει (Nobody Knows), απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στις Κάννες. Το 2006, η ταινία Χάνα (Hana) συμμετείχε στα φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και του Τορόντο. Το 2008, ο Κορεέντα χρησιμοποίησε την προσωπική του εμπειρία και βιώματα για το οικογενειακό δράμα Μια Μέρα του Καλοκαιριού (Still Walking).
Το 2009, η Φουσκωτή Kούκλα (Air Doll) έκανε πρεμιέρα στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του 62ου Φεστιβάλ Καννών, όπου κι απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το 2011, το Εύχομαι (I Wish) κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο 59ο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Το 2012 ο σκηνοθέτης έκανε το ντεμπούτο του για τη μικρή οθόνη με τη σειρά “Going Home”.
Ακολούθησε η ταινία Πατέρας και Γιος (Like Father, like Son) (2013), που απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. Το 2015 συμμετείχε και πάλι στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών με την ταινία Η Μικρή μας Αδελφή (Our Little Sister). Το 2016, το After the Storm έκανε πρεμιέρα στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών. Το Τρίτο Έγκλημα (The Third Murder) συμμετείχε στο διαγωνιστικό του 74ου Φεστιβάλ Βενετίας.
Το 2018 οι Κλέφτες Kαταστημάτων (Shoplifters) απέσπασαν το Χρυσό Φοίνικα στο 21ο Φεστιβάλ των Καννών, και το 2019 η πρώτη του ταινία εκτός Ιαπωνίας, η Αλήθεια, άνοιξε το Φεστιβάλ Βενετίας.
Η Αλήθεια (Truth)
Σκηνοθεσία: Κορεέντα Χιροκάζου
Ηθοποιοί: Κατρίν Ντενέβ, Ζυλιέτ Μπινός, Ίθαν Χοκ
Διάρκεια: 106′
Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020