Του Νίκου Αρτινού
Μια όμορφη σερβιτόρα, δύο παράνομοι εραστές, δύο ερωτευμένοι έφηβοι και τα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν, άνθρωποι φαινομενικά άγνωστοι μεταξύ τους που συνδέονται με περιστατικά και γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν ή συμβαίνουν στο παρόν, οδηγούνται στην αποκάλυψη ενός τρομερού μυστικού…
Δραματική αισθηματική ταινία που είναι γυρισμένη από το Μεξικάνο σεναριογράφο Γκιγιέρμο Αριάγα, που έχει γράψει τα σενάρια των ταινιών «21 Γραμμάρια», «Βαβέλ» του πάλαι ποτέ φίλου του σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Οι δύο άντρες, μετά τη «Βαβέλ», βρέθηκαν σε άγρια διαμάχη και η κυριότερη διαφωνία τους είναι ότι ο Αριάγα δε δέχεται ότι ο σκηνοθέτης είναι ο αποκλειστικός δημιουργός μιας ταινίας. Πιστεύει ότι και ο σεναριογράφος συμμετέχει εξίσου στη δημιουργία ενός φιλμ. Η κόντρα τους έφτασε στα άκρα, όταν ο Ιναρίτου απαγόρευσε στον Αριάγα να παρευρεθεί στην επίσημη προβολή της ταινίας «Βαβέλ» στο φεστιβάλ των Κανών.
Ο Αριάγα για να τεκμηριώσει τις απόψεις του αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης! Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ακολούθησε το γνωστό σκηνοθετικό στυλ του Ιναρίτου ενορχηστρώνοντας πρόσωπα, εποχές, τοπία και χρόνους, δίνοντας έτσι στους θεατές- σε κάθε σεκάνς- λίγα-λίγα στοιχεία για την ιστορία και πού τελικά θέλει να καταλήξει. Το συγκεκριμένο στυλ στηρίζεται κυρίως στο σεναριακό μοντάζ το οποίο- αν και δεν είναι ιλιγγιώδες σε ότι αφορά την διαχείριση των εικόνων- καλλιεργεί με επιτυχία το αίσθημα της προσμονής και της αγωνίας σχετικά με το ρόλο των χαρακτήρων και των πράξεών τους. Είναι το μοντάζ των σεκάνς των αυτοτελών νοημάτων και όχι των πλάνων. Το καλά μελετημένο μοντάζ είναι αυτό που δημιουργεί το σασπένς και εντείνει το ενδιαφέρον. Η σύγκριση μπορεί να φαίνεται απλοϊκή, όμως το ίδιο στυλ απόδοσης ακολούθησε και ο Τζέι. Τζέι. Άμπρααμς κατά την κινηματογράφηση της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Lost». Μια εξαιρετικά απλή ιστορία αλλάζει κατευθύνσεις και γίνεται ένα πολύπλοκο παζλ χαρακτήρων και γεγονότων.
Στα «Σύνορα της Μοναξιάς» οι χαρακτήρες της ταινίας είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης. Οι πληβείοι της κοινωνίας που παρά τις αντιξοότητες της ζωής και της επιβίωσης θέλουν να ζήσουν την ευτυχία έστω για λίγο, ακόμη και αν χρειαστεί να προδώσουν τον μικρόκοσμό τους και, εν προκειμένω, την οικογένειά τους. Είναι άνθρωποι με αισθήματα και αδυναμίες, με κρυφές και φανερές επιθυμίες που πληγώνουν και πληγώνονται. Τα συναισθήματά τους γράφουν ιστορία. Αυτά είναι που τους κάνουν ενδιαφέροντες και συναρπαστικούς και όχι τα επιτεύγματα της δουλειάς τους ή οι «πρωτοσέλιδοι έρωτες» των celebrities. Μεροκαματιάρηδες οικογενειάρχες και πληγωμένες νοικοκυρές, μεσήλικες που δεν είναι ευχαριστημένοι από την καθημερινότητά τους και τους συντρόφους τους συνάπτουν εξωσυζυγικές σχέσεις φτιάχνοντας ένα απατηλό καινούριο σπιτικό χωρίς υποχρεώσεις και παιδιά. Περνάνε λίγες ώρες μαζί και ύστερα επιστρέφουν στην μοναξιά τους και στην οικογενειακή ρουτίνα. Δεν έχει σημασία αν το νέο τους σπιτικό είναι ένα εγκαταλειμμένο τροχόσπιτο στην έρημο στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού. Σημασία έχει ο έρωτας και τίποτα άλλο. Όμως ο έρωτας είναι εκτός νόμου και ηθικής και πρέπει οι «ένοχοι» να τιμωρηθούν. Απαγορευμένος έρωτας, τιμωρία και τελικά συγχώρεση. Όλα αυτά σας φαίνονται γνωστά και οικεία; Μήπως τα έχετε ξαναδεί σε κάποια από τις αναρίθμητες τηλεοπτικές σαπουνόπερες; Έτσι είναι…Στην ουσία, η ταινία του Αριάγα δεν μας λέει κάτι καινούριο. Όμως, το λέει με συναρπαστικό τρόπο διαμέσου του μοντάζ και των εκπληκτικών ερμηνειών των ηθοποιών.
Η- πάλαι ποτέ- σεξοβόμβα Κιμ Μπάσιντζερ δίνει μια εσωτερική ερμηνεία χαμηλών τόνων στον ρόλο της νοικοκυράς που αναζητά την ευτυχία έξω από την συζυγική στέγη πυροδοτώντας μια σειρά γεγονότων που θα οδηγήσουν στο καταλυτικό όσο και λυτρωτικό φινάλε. Η Σαρλίζ Θερόν, εκπληκτική στις εκφάνσεις του ρόλου της, είναι η σερβιτόρα Σίλβια η οποία δίνεται με ευκολία στον καθένα επιζητώντας αγάπη και συντροφικότητα. Στην ουσία όμως ζητάει άφεση αμαρτιών. Οι δύο γυναίκες είναι ενωμένες με δεσμούς αίματος και θανάτου και είναι οι άξονες γύρω από τις οποίες αναπτύσσεται η ταινία. Ανάμεσά σ’ αυτές τις δύο γυναίκες κυριαρχεί η έφηβη Τζένιφερ Λόρενς σ’ έναν από τους πρώτους ρόλους της καριέρας της. Οι Κιμ Μπάσιντζερ και Σαρλίζ Θερόν αν και δεν έχουν καμιά σκηνή μαζί, είναι οι κύριοι παράγοντες που μαζί με την ιδιαίτερη δομή του φιλμ οδηγούν τον σεναριογράφο Αριάγα να προσπαθεί να γίνει Ιναρίτου στη θέση του Ιναρίτου χωρίς όμως – τόσα χρόνια μετά – να το έχει καταφέρει…
Τα Σύνορα της Μοναξιάς (The Burning Plain, 2008)
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Αριάγα
Ηθοποιοί: Σαρλίζ Θερόν, Κιμ Μπάσιντζερ, Τζένιφερ Λόρενς
Διάρκεια: 110΄