Του Νίκου Αρτινού
Το καλοκαίρι του 1994 στη Νέα Υόρκη, ο Λουκ Σαπίρο, τελειώνει το Λύκειο, δεν έχει φίλους, δεν έχει πάει ποτέ με γυναίκα, είναι χρήστης και έμπορος ναρκωτικών και διακατέχεται από τις ανησυχίες της ηλικίας του. Ευτυχώς που αναπτύσσει μια επαγγελματική-φιλική σχέση με τον Τζέφρι, έναν ιδιόρρυθμο ψυχίατρο και έτσι ο Λουκ έχει κάποιον να εξομολογηθεί τις σκέψεις του. Σε αντάλλαγμα ο 18χρονος έμπορος ναρκωτικών δίνει τζάμπα μαριχουάνα στον γιατρό…
Το φιλμ είναι απολαυστικό αφού πραγματεύεται το «χυμαδιό» σαν φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε ελεύθερη απόδοση το «χυμαδιό» είναι μια κατάσταση όπου όλα είναι σκόρπια, ανάκατα… «χύμα», δηλαδή. Ο Λουκ (εξαιρετικός ο Τζος Πεκ) βιώνει μια τέτοια κατάσταση και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι προσωπική του επιλογή. Αν και δεκαοκτώ χρονών, ο Λουκ θέλει απεγνωσμένα να υπάρχει μία τάξη στην ζωή του. Θέλει οι γονείς του να μην μαλώνουν και απαιτεί με αυταρχικό τρόπο την ασφάλεια που του προσφέρει η οικογενειακή κατοικία. Γι’ αυτό προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένειά του και τον πατέρα του-που αντιμετωπίζει επαγγελματικά προβλήματα-πουλώντας…ναρκωτικά.
Σαν έμπορος ναρκωτικών ο Λουκ τα καταφέρνει μια χαρά γιατί ακολουθεί με ευλάβεια τους κανόνες (δεν είναι «χύμα», δηλαδή) προκειμένου να μην συλληφθεί. Δίπλα του, αλλά και απέναντί του, βρίσκεται ο ψυχίατρος Τζέφρι (ο σπουδαίος Μπεν Κίνγκσλεϊ) ο οποίος ζει μια ζωή πραγματικά «χύμα» αφού συμπεριφέρεται σαν έφηβος καπνίζοντας με μανία μαριχουάνα και παίρνοντας, διαφόρων ειδών, χάπια. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Λουκ είναι αυτός που βοηθάει τον Τζέφρι και όχι το αντίθετο, όπως θα έπρεπε. Ως αποτέλεσμα ο Λουκ παρασύρεται από μια υπαρξιακή εντροπία όπου η τάση των πραγμάτων είναι να βαίνουν από μια κατάσταση μερικής αταξίας σε μια κατάσταση πλήρους αταξίας. Η εντροπία αυτή έχει τα χαρακτηριστικά ενός υπέροχου κινηματογραφικού «χυμαδιού» όπου κυριαρχεί το απολαυστικά έξυπνο χιούμορ, οι φοβερές ερμηνείες, η πρωτότυπη καλλιτεχνική άποψη, η μουσική hip hop, οι εφηβικές ανησυχίες και η νοσταλγική διάθεση για την, πολύ κοντινή σε μας, δεκαετία του ’90.
Ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Λέβιν προσεγγίζει την ιστορία του με προσοχή και με σιγουριά και βάζει τα διάφορα επεισόδια σε μια στρωτή και κανονική αφήγηση ακολουθώντας την χρονολογική σειρά των γεγονότων (Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος). Αποφεύγει τα flashback στοχεύοντας να προσφέρει άνετη και απολαυστική θέαση ενώ το πλάσιμο των χαρακτήρων είναι ολοκληρωμένο ακόμα και σ’ αυτούς που εμφανίζονται για λίγα λεπτά. Ο Λέβιν σχολιάζει με καυστικό τρόπο την ασφυκτικά αστυνομοκρατούμενη Νέα Υόρκη του νεοεκλεγμένου, εκείνη την εποχή, δημάρχου Ρούντολφ Τζουλιάνι. Φτιάχνει έτσι, μερικά εξόχως διασκεδαστικά επεισόδια όπως η σκηνή όπου ο ψυχίατρος Τζέφρι, ενώ βρίσκεται στην φυλακή για χρήση ναρκωτικών, καλεί τους συγκρατούμενούς του σε… επανάσταση εναντίον του δημάρχου.
Το Χυμαδιό (The Wackness, 2008)
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Λέβιν
Ηθοποιοί: Τζος Πεκ, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Φάμκε Γιάνσεν, Μέρι Κέιτ Ολσεν
Διάρκεια: 110΄