Της Ματίνας Δελή
Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή πριν πέντε χρόνια. Όχι. Για την ακρίβεια δεν ήταν αυτή· είχε μπει 12η Αυγούστου 2014 όταν χτύπησε το alert στο κινητό μου από την εφαρμογή του BBC: ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς είναι νεκρός.
Στην αρχή δεν το πίστευα· αποκλείεται, μάλλον για τον Ρόμπι Γουίλιαμς θα λένε, που είναι τραγουδιστής και αλητάμπουρας, είχα σκεφτεί. Έπειτα κοίταξα ασυναίσθητα το ρολόι μου: ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου, ο Γουίλιαμς, ο αγαπημένος ηθοποιός μιας ολόκληρης γενιάς, είχε βρεθεί κρεμασμένος στο σπίτι του στην Καλιφόρνια, με τη διαφορά της ώρας, εκεί ήταν 11 Αυγούστου.
Μετά θύμωσα, πόσο εγωιστικό· γιατί ρε φίλε πας και πεθαίνεις, πας και κρεμιέσαι και κάθε φορά που θα βλέπω τις ταινίες σου, τις πιο αγαπημένες μου, αντί να γελάω θα με πιάνουν μαύρες σκέψεις; Γιατί μού στερείς εσένα; Αυτόν φυσικά δεν τον ένοιαζε, είχε φύγει. Αλλά όλοι εμείς που μείναμε πίσω;
Μετά άρχισα τη διαπραγμάτευση, με την πραγματικότητα· έμαθα για την ασθένεια που τού έπαιρνε ό,τι πολυτιμότερο είχε, το υπέροχο μυαλό του, αναρωτήθηκα τι θα έκανα εγώ στη θέση του, είδα μια από τις τελευταίες ταινίες του όπου –ειρωνεία– υποδύεται έναν άνθρωπο που μαθαίνει ότι θα πεθάνει σε 90 λεπτα. Τι είναι η ζωή, τι ο θάνατος, τέτοια πράγματα.
Έπειτα, με τα χρόνια, ήρθε μια πιο βαθιά στεναχώρια, συχνά απελπισία· όταν ένας τόσο χαρούμενος άνθρωπος, που χαρίζει απλόχερα το γέλιο, αυτοκτονεί δυστυχισμένος τι ελπίδες έχουμε όλοι εμείς οι πιο γκρινιάρηδες;
Αυτά πάνω κάτω είναι τέσσερα στάδια του πένθους. Το πέμπτο, η αποδοχή, δεν ήρθε ποτέ. Εντάξει, με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν θα τον ξαναδούμε σε νέο ρόλο, δεν θα μας εκπλήξει ποτέ ξανά και, αντιθέτως, κάθε 11η Αυγούστου όλο και κάποιος θα προσπαθεί να γράψει κάτι για αυτόν (κάτι, καλή ώρα, σαν κι αυτό). Αλλά ποτέ δεν αποδέχτηκα ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς μας άφησε, έτσι όπως μας άφησε.
Πέραν του προσωπικού, ο χαμός του Γουίλιαμς συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο. Και αυτό το παγκόσμιο σοκ ήταν τέτοιο που απέδειξε το βαθμό σύνδεσης του κοινού μαζί του. Ο Γουίλιαμς πέθανε στα 63 του, δεν ήταν δηλαδή πολύ νέος για να προκαλέσει συγκίνηση, με ένα νήμα της ζωής που κόβεται τόσο σύντομα. Δεν ήταν καν ο πιο μεγάλος αστέρας της Εβδομης Τέχνης, ούτε φυσικά και κάποιος γόης, για να προκαλέσει τον σπαραγμό των απανταχού θαυμαστριών και πένθος βαρύ στα social media και στα περιοδικά. Κι όμως, κάθε φορά, 11 Αυγούστου, στεκόμαστε σχεδόν υπνωτισμένοι μπροστά στην απώλειά του. Γιατί βρε Ρόμπιν;
Γιατί τέτοιο πράγμα με τον Ρόμπιν;
Διότι, μέσα από έναν μοναδικό συνδυασμό απίστευτου κωμικού ταλέντου, ιδιοσυγκρασίας και σπάνιας γλυκύτητας, ο Γουίλιαμς κατάφερε να είναι μέσα από τους ρόλους του αυτός που όλοι θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας:
Ήταν ο δάσκαλος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, ως Τζον Κίτινγκ στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», ταινία που πρόσφατα έκλεισε 30 χρόνια από την πρεμιέρα της και επηρέασε μια ολόκληρη γενιά.
Ήταν ο γιατρός που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στο πλευρό μας, στο «Awakenings»…
Και στο «Patch Adams».
Ήταν ο ψυχολόγος που θα θέλαμε να έχουμε στο «Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ».
Ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ που θα θέλαμε να έχουμε, στο «Man of the Year».
Αλλά και:
Αν ήταν να συναντήσεις στη ζωή σου έναν ψυχικά διαταραγμένο θα ήθελες να είναι ο Πάρι, από τον «Βασιλιά της Μοναξιάς».
Αν ήταν να πας στρατό θα ήθελες να είσαι συνάδελφος με τον Αντριαν Κρονάουερ του «Good Μorning Vietnam»
Αν ήταν να είσαι παιδί χωρισμένων γονέων θα ήθελες για πατέρα την κυρία Νταουτφάιερ στο «Mrs Doubtfire».
Ήταν ο καλύτερός μας φίλος και οι ταινίες του κάτι που μας θύμιζε ότι όλα θα πάνε καλά. Μόνο που δεν πήγαν. Και γι’ αυτό δεν μπορούμε ακόμα να το αποδεχτούμε ότι τον χάσαμε…
ΠΗΓΗ: protagon.gr