Του Νίκου Αρτινού
Το ξεχωριστό με τα πεπραγμένα επί της οθόνης είναι ότι μπορούν μεσω ενος σεναρίου να διασκεδάσουν , να διακωμωδήσουν, να δραματοποιήσουν και σε τελική ανάλυση να προβληματίσουν για τα γεγονότα της ζωής. Το πως όλα αυτά θα τα εκλάβει ο θεατής εξαρτάται κυρίως απο τον τρόπο που θα αξιοποιήσει την σεναριακή ιδέα ο σκηνοθέτης και πως τελικά θα την παρουσιάσει επί της οθόνης. Κατά το παρελθόν έχουμε δεί θαυμάσια σεναριακά ευρήματα να χάνονται εξαιτίας της αδυναμίας του σκηνοθέτη να διαχειριστεί στιβαρά το script το οποίο ανέλαβε να φέρει εις πέρας. Βέβαια υπάρχει και η αντίθετη άποψη η οποία υποστηρίζει ότι ένας ικανότατος σκηνοθέτης μπορεί μια κοινότοπη ιδέα να την μετατρέψει σε ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό θέαμα και αυτό είναι, ίσως, δυσκολότερο. Πάντως όπως και να’ χει, οι καλές ιδέες πληρώνονται πολύ ακριβά και είναι κρίμα να “κακοποιούνται” στα χέρια ενός επίπεδου σκηνοθέτη.
Οι παραπάνω προβληματισμοί αφορούν το μεγαλύτερο ποσοστό της mainstream παραγωγής ταινών του Hollywood , οι οποίες μπορεί να είναι καλογυρισμένες και φαντασμαγορικές,δεν διαθέτουν όμως αυτό το “κάτι” το οποίο θα μιλήσει αμεσα στην καρδια του θεατή. Κατι το οποίο πετυχαίνουν πολλές φορές, ανεξάρτητες, και συνεπως όχι πολυέξοδες παραγωγές, που ειτε ειναι αμερικανικο προιόν ειτε προέρχονται από χώρες οι οποίες δεν φημίζονται για την κινηματογραφική τους παράδοση. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί το αργεντίνικο φιλμ Εννέα Βασίλισσες.
Οι “Εννέα Βασιλισσες” αρχιζουν με τον Juan (Gaston Pauls), έναν μικροαπατεωνα με ευαισθησίες και ηθικούς περιορισμους, να κανει το πρωτο ‘κολπο’ της ταινιας, ξεγελωντας μια υπαλληλο ενος βενζιναδικου στο κεντρο του Buenos Aires. Οταν ο Juan προσπαθει να εφαρμοσει το ιδιο κολπο για δευτερη φορα στο ιδιο βενζιναδικο, μετα την αλλαγη βαρδιας της υπαλληλου, ο ιδιοκτητης τον πιανει και ο Marcos (Ricardo Darin), ενας πιο εμπειρος ‘συναδελφος’ του, αναλαμβανει δραση για να τον ξελασπωσει, υποδυομενος τον αστυνομικο.
Αυτη τους η συναντηση οδηγει τους δυο απατεωνες στο να ενωσουν τις δυναμεις τους και να ξεγελασουν μεγαλο αριθμων ανυποψιαστων θυματων, στις πρώτες σεκανς της ταινιας . Λιγο αργοτερα, οι δυο συνεργατες θα βρεθουν μπροστα σε μια ευκαιρια που θα τους προσφερει κερδη περαν της φαντασιας τους και θα ακολουθησει ενα ταξιδι στον κοσμο της απατης, μια δαιδαλωδης διαδρομη μεταξυ εξαπατησης και δυσπιστιας. Η ολη ταινια βασίζεται στην κεντρική ιδέα η οποία χαρακτηρίζει την εποχή μας, οπου κανεις δεν μπορει να εμπιστευτει κανεναν και ολοι οι χαρακτηρες ειναι εν δυναμει απατεωνες.
Στη διάρκεια της ταινίας ξεδιπλωνεται πληθωρα ανατροπων, που αποτελουν κατα βασην τον κινητηριο μοχλο της. Προσπαθωντας να μην αποκαλυψουμε τις λεπτομερειες που κερδιζουν και κρατουν το ενδιαφερον του θεατη, θα αναφερουμε μονο οτι ο σκηνοθετης Φαμπιάν Μπελίνσκι χρησιμοποιεί την καμερα με μαεστρία, με ενα εξυπνο σεναριο και με τις ερμηνειες των ηθοποιων να ειναι εκπληκτικές σε ολους τους χαρακτηρες, απο τον αθώο Juan και τον πανούργο Marcos, στον γλοιωδη επιχειρηματια Vidal (Ignasi Abadal) και την ανήθικη Celia Juarez ως κυρια Σαντλερ. ενώ η πανέμορφη Leticia Bredice, δίνει στην ταινία ένα αξέχαστο ” άρωμα γυναίκας”.
Παρά την οικονομική κρίση που μαστίζει την Αργεντινή, η ταινία είναι ένα μικρό διαμάντι και ένα καλό μάθημα γι’ αυτούς που πιστεύουν οτι αρκεί να έχεις πολλά χρήματα για να γυρίσεις μια καλή ταινία. Οι “Εννέα Βασίλισσες” είναι μια υπέροχα αστεία ταινία και μια “καταχθόνια” έξυπνη κωμωδία απατεώνων, που αποτελεί άριστο δείγμα μελέτης πως μια χώρα σε διαρκή κρίση μπορεί να παράγει ποιοτικό και παράλληλα λαϊκό σινεμά.
Εννέα Βασίλισσες-Nueve Reinas (2000)
Σκηνοθεσία: Φαμπιάν Μπελίνσκι
Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Γκαστόν Πάουλς, Λετίσια Μπρέντιτσε
Διάρκεια: 115′