Απόδοση στα ελληνικά: Καλλιόπη Αλέτρα
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν τα κατάφερε. Ούτε ο Κρίστοφερ Νόλαν. Ούτε ο Ταραντίνο. Ούτε καν ο Πίτερ Τζάκσον.
Για δεκαετίες, ο James Bond άφηνε πίσω του όχι μόνο ερείπια από εκρήξεις και κατεστραμμένες Aston Martin, αλλά και μια μεγάλη λίστα από κορυφαίους σκηνοθέτες που ονειρεύτηκαν να τον σκηνοθετήσουν — και δεν τα κατάφεραν ποτέ. Από την εποχή που ο Τέρενς Γιανγκ σκηνοθέτησε τον Δρ. Νο το 1962, η σκηνοθεσία μιας ταινίας Bond θεωρείται μία από τις πιο πολυπόθητες δουλειές στο Χόλιγουντ. Ονόματα όπως ο Αλφόνσο Κουαρόν, ο Τζο Ράιτ, ο Μάθιου Βον και ο Γκάι Ρίτσι πέρασαν όλοι κάποια στιγμή από τη λίστα με τους υποψηφίους — αλλά τελικά δεν έφτασαν ποτέ στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Και ξαφνικά… μπαίνει ο Ντενί Βιλνέβ! Ο 58χρονος Γαλλοκαναδός auteur είναι ο εκλεκτός για την 26η ταινία Bond — την πρώτη από τότε που η Amazon απέκτησε τα δικαιώματα του franchise.
Τώρα ξεκινά το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι: είναι άραγε ο Βιλνέβ ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά;
«Μεγάλωσα βλέποντας Bond με τον πατέρα μου», είπε, δηλώνοντας φαν. «Είμαι μεγάλος θαυμαστής. Ο Bond είναι για μένα κάτι ιερό. Σκοπεύω να τιμήσω την παράδοση και να ανοίξω τον δρόμο για πολλές ακόμα αποστολές.»
Και πράγματι, η εμπειρία του μιλάει από μόνη της. Αν κάποιος ξέρει πώς να «αναστήσει» παλιό υλικό και να του δώσει κινηματογραφικό βάθος, αυτός είναι ο Βιλνέβ. Το έκανε με το Blade Runner 2049, το έκανε και με το Dune — δύο επιβλητικά έπη που συνδύασαν εικόνα και ατμόσφαιρα με εσωτερικό στοχασμό. Για κάποιους, αυτή η σινεφιλική προσέγγιση είναι τέχνη. Για άλλους, όχι. Αλλά σίγουρα, όπως λέει και το τραγούδι της Carly Simon: nobody does it better.
Αν λοιπόν ο Βιλνέβ δημιουργήσει μια «υψηλής αισθητικής» εκδοχή του Bond, ένα είναι βέβαιο: θα είναι οπτικά εντυπωσιακή. Και αυτό μετράει. Οι πιο αξέχαστες ταινίες του franchise ήταν πάντα θεαματικές — με εξωτικά τοπία, εκθαμβωτικές γυναίκες και σκηνές δράσης φτιαγμένες για μεγάλη οθόνη. Φανταστείτε μια καταδίωξη του Bond δια χειρός Βιλνέβ: ένα αργό, σχεδόν υπαρξιακό ταξίδι μέσα στην ομίχλη και την εσωτερική κρίση. Σινεμά!
Αλλά εδώ είναι που αρχίζουν τα ερωτηματικά. Πρώτο και βασικό: ο Βιλνέβ δεν φημίζεται για το χιούμορ του. Για την ακρίβεια, οι ταινίες του δεν έχουν σχεδόν καθόλου χιούμορ. Αν κοιτάξει κανείς τη φιλμογραφία του (Prisoners, Sicario, Arrival), δύσκολα θα βρει μια σκηνή που να προκαλεί έστω ένα χαμόγελο.
Και αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί ο James Bond είναι μια μείξη δράσης και σαρκασμού. Όταν η ισορροπία αυτή χαθεί, τα πράγματα μπορεί να πάρουν περίεργη τροπή. Με τον Ντάνιελ Κρεγκ, ο Bond έγινε τόσο σκοτεινός που φαινόταν έτοιμος να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Ρότζερ Μουρ, πάλι, το πήγε στο άλλο άκρο — ντύθηκε κυριολεκτικά κλόουν στο Octopussy του 1983. Ο Bond χρειάζεται εκείνη τη λεπτή, παιχνιδιάρικη ειρωνεία που τον κάνει ξεχωριστό. Και ο Βιλνέβ δεν φαίνεται να την έχει.
Ένα ακόμη σημείο που προκαλεί ανησυχία είναι το γεγονός πως ο Βιλνέβ έχει συνηθίσει να έχει τον τελευταίο λόγο στις ταινίες του — από το σενάριο μέχρι το τελικό cut. Στο σύμπαν του Bond όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Οι παραγωγοί ανέκαθεν είχαν τον πλήρη έλεγχο – από το casting μέχρι την ανάπτυξη σεναρίου και το marketing -, και η Amazon δεν φαίνεται διατεθειμένη να το αλλάξει. Αυτό είναι που κράτησε και πολλούς καταξιωμένους σκηνοθέτες μακριά από τον Bond στο παρελθόν – όπως στην περίπτωση του Ντάνι Μπόιλ, που αποχώρησε από το No Time to Die λίγο πριν τα γυρίσματα.
Ο Σαμ Μέντες γύρισε το Skyfall και το Spectre, αλλά οι περισσότεροι σκηνοθέτες του Bond δεν είναι auters. Οι ταινίες γυρίζονται από αξιόπιστους craftsmen όπως ο Τζον Γκλεν, ο Γκάι Χάμιλτον και ο Μάρτιν Κάμπελ – σκηνοθέτες που ξέρουν πώς να στήνουν σκηνές, να μένουν στο πρόγραμμα και να μην κάνουν φασαρία στο μοντάζ.
Μένει να δούμε αν ο Βιλνέβ μπορεί να λειτουργήσει σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να συγκρουστεί. Γιατί μπορεί να του δόθηκαν τα κλειδιά της Aston Martin, αλλά το κάθισμα εκτίναξης είναι ακόμη εκεί — και λειτουργεί άψογα.
Πηγή: www.hollywoodreporter.com