O «Νέος για πάντα» Μελ Γκίμπσον, στα 63 του χρόνια έχει περάσει από δεκάδες ταινίες κι εκτός από ηθοποιός, έχει κάτσει στη θέση του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, αλλά και του παραγωγού. Και συνεχίζει… απτόητος.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 3 Ιανουαρίου το 1956 και ήταν το έκτο από τα… έντεκα παιδιά της οικογένειας. Μετακόμισε με την οικογένειά του κι ενώ ήταν ακόμη 12 στην Αυστραλία, όπου και αργότερα σπούδασε υποκριτική, στο Εθνικό Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης.
Από την μητέρα του, η οποία πέθανε το 1990, έχει και ιρλανδική υπηκοότητα πέραν της αμερικάνικης, ενώ φαίνεται ότι η οικογένεια έχει καλλιτεχνικές ρίζες, αφού η γιαγιά του ήταν η σοπράνο Εύα Μιλότ και ο αδερφός του είναι επίσης ηθοποιός. Ο ίδιος ο Μελ Γκίμπσον, φαίνεται ότι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αφού στα πρώτα του κι όλας βήματα, λάμβανε καλές κριτικές, ενώ πολλοί κριτικοί έκαναν συγκρίσεις με αστέρες του κινηματογράφου, όπως Στιβ Μακ Κουίν και Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Πρωταγωνιστής… δράσης
Ξεκινώντας από την τηλεοπτική σειρά «The Sullivans» το 1976, μετά από ένα χρόνο κάνει το ντεμπούτο του στο θρίλερ «Summer city» και το 1979 πρωταγωνιστεί κι όλας στην πρώτη ταινία της σειράς «Mad Max», παίζοντας φυσικά τον.. Μαξ, ο οποίος προσπαθεί να πολεμήσει τους κακούς και να φέρει ειρήνη στην Αυστραλία. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, οδηγώντας στα sequels «Mad Max 2: The road warrior» το 1981 και «Mad Max beyond thunderdome» το 1985. Στην τέταρτη ταινία της σειράς «Mad Max 4: Fury Road» και πάλι του Τζορτζ Μίλερ, ο Μελ Γκίμπσον δεν βρίσκεται στο καστ, αλλά το «Mad Max» αποτέλεσε την ταινία-«εναρκτήριο λάκτισμα» για τις επόμενες δουλειές παρόμοιου ύφους του Γκίμπσον, ο οποίος κέρδισε σύντομα τον τίτλο «action hero».
Το 1981, λίγο πριν το δεύτερο «Mad Max», ο διάσημος ηθοποιός πρωταγωνίστησε στο «Gallipoli» του Πίτερ Γουάιρ, δίνοντας και πάλι ζωή σε έναν ρόλο… δράσης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κερδίζοντας βραβείο καλύτερου ηθοποιού από το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Αυστραλίας.
Η «δράση» συνεχίζεται με το «Attack Force Z» το 1982 και κορυφώνεται το 1987 με την αστυνομική περιπέτεια «Φονικό όπλο», όπου υποδύεται τον αστυνόμο Μάρτιν Ριγκς και με συμπρωταγωνιστή τον Ντάνι Γκλόβερ, ξεσκεπάζει ένα διεθνές δίκτυο διακίνησης ηρωίνης. Η εμπορική επιτυχία της ταινίας είναι μεγάλη και οι κριτικές καλές, με αποτέλεσμα να υπάρξει και δεύτερο «Φονικό όπλο» το 1989, ενώ μέχρι σήμερα μετράμε τέσσερα «Φονικά όπλα» με τελευταίο το 1998, όλα σκηνοθετημένα από τον Ρίτσαρντ Ντόνερ, με πρωταγωνιστές τον Μελ Γκίμπσον και τον Ντάνι Γκλόβερ. Για τον ρόλο του ως Μάρτιν Ριγκς, ο Γκίμπσον έχει κερδίσει ένα Mtv movie award, αλλά και πολλές υποψηφιότητες για άλλα βραβεία.
Με την Μισέλ Φάιφερ και τον Κερτ Ράσελ στο «Tequila sunrise» το 1988, πέφτει και πάλι σε… δράση και συνεχίζει και το 1990 με την Γκόλντι Χον στο ίδιο μοτίβο, στην ταινία «Bird on a wire», αλλά και με το «Air America» με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ.
Ο Μελ Γκίμπσον έχει πλέον καθιερωθεί και αγαπηθεί ως ήρωας δράσης και το 1995 έρχεται η μεγαλύτερή του επιτυχία, με το «Braveheart», στο οποίο εκτός από πρωταγωνιστή στο ρόλο του Σκωτσέζου πατριώτη Σερ Γουίλιαμ Γουάλας, τον βρίσκουμε και ως σκηνοθέτη, αλλά και ως παραγωγό. Η ταινία βοήθησε στην αναβίωση των ιστορικών ταινιών και η Ακαδημία χάρισε στον Γκίμπσον 2 Όσκαρ, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας, ενώ κέρδισε και μια Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη σκηνοθεσία.
Το 1997 τον βλέπουμε σε άλλη μια ταινία δράσης, τις «Θεωρίες συνωμοσίας» μαζί με την Τζούλια Ρόμπερτς και το 1999 στο «Payback» ζητάει εκδίκηση από τον πρώην συνεργάτη του και την πρώην γυναίκα του.
Στον «Πατριώτη» (2000) ενσαρκώνει για άλλη μια φορά ένα ρόλο που του ταιριάζει… γάντι, ως βετεράνος των πολέμων εναντίον των Γάλλων και των Ινδιάνων, που προσπαθεί να ζήσει πλέον ειρηνικά με την οικογένειά του, αλλά η Αμερικανική Επανάσταση και ο γιος του, δεν θα τον αφήσουν. Συνεχίζει με το «We were soldiers» το 2002 κι έχει πλέον πληθώρα ρόλων στο βιογραφικό του, που αποδεικνύουν ότι έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του ήρωα δράσης.
Όταν δεν είναι… φονικός
Μπορεί η καριέρα του να στηρίχτηκε σε ταινίες δράσης και σε ρόλους «μάτσο», ο Μελ Γκίμπσον, όμως, δεν έχει περιοριστεί μόνο σε αυτό. Το 1983 στα «Επικίνδυνα χρόνια» τον βρίσκουμε σε μια πιο ρομαντική διάθεση με τη Σιγκούρνι Γουίβερ, σε μια ταινία που αποτέλεσε εμπορική επιτυχία, αλλά έλαβε και καλές κριτικές, ενώ το 1984 στον συναντάμε με την Νταϊάν Κίτον στη δραματική ταινία «Mrs. Soffel».
Το 1990 με σκηνοθέτη τον Φράνκο Τζεφιρέλι υποδύεται τον Άμλετ στην ομώνυμη ταινία και το 1992 μένει «Νέος για… πάντα», σε μια αισθηματική ταινία, όπου προκειμένου να μην δει την αγαπημένη του να πεθαίνει μετά από ατύχημα, δέχεται να λάβει μέρος σε ένα πείραμα κρυογενετικής.
Ακολουθεί το δράμα «The man without a face» όπου ο Γκίμπσον έχει το ρόλο ενός παραμορφωμένου από αυτοκινητιστικό δυστύχημα πρώην δασκάλου κι έπειτα έρχεται η κωμωδία-γουέστερν «Μάβερικ» όπου συμπρωταγωνιστεί με την Τζόντι Φόστερ.
Το 2000 πρωταγωνιστεί με την Μίλα Γιόβοβιτς και τον Τζέρεμι Ντέβις στο θρίλερ μυστηρίου «Τhe million dollar hotel», ενώ την ίδια χρονιά τον βλέπουμε στην κομεντί «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες», με συμπρωταγωνίστρια την Έλεν Χαντ, να μπορεί να διαβάσει τη σκέψη όλων των γυναικών, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, αλλά και για το Blockbuster Entertainment award.
To 2002 o Μ. Νάιτ Σιάμαλαν της «Έκτης αίσθησης» και του «Άφθαρτου» γυρίζει τον «Οιωνό» με πρωταγωνιστές τον Μελ Γκίμπσον και τον Χοακίν Φοίνιξ μπλεγμένους σε ένα θρίλερ βασισμένο σε αληθινά φυσικά φαινόμενα, ενώ την επόμενη χρονιά αλλάζει περιβάλλον με τη μουσική κωμωδία «Singing detective», όπου πρωταγωνιστεί με την Ρόμπιν Ράιτ και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ.
Το 2010 τον απολαύσαμε στην ταινία μυστηρίου «Edge of darkness» και στο «Ο άλλος μου εαυτός», όπου συμπρωταγωνίστησε με την Τζόντι Φόστερ, με τη δεύτερη να εκτελεί και χρέη… σκηνοθέτη.
Πίσω από τις κάμερες
Ξεκίνησε και συνεχίζει ως ηθοποιός, αλλά στην πορεία εκδήλωσε και την αγάπη του για τη σκηνοθεσία, όπως και για τη συγγραφή σεναρίου, παίρνοντας μάλιστα τα εύσημα και γι’ αυτούς τους «ρόλους».
Το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης το έκανε με το «The man without a face» το 1993 και συνέχισε με το «Braveheart» κερδίζοντας Όσκαρ σκηνοθεσίας. Επόμενή του δουλειά είναι τα «Πάθη του Χριστού» το 2004 με πρωταγωνιστή τον Τζιμ Καβίζελ, η οποία ξεσηκώνει τα πλήθη και τους κριτικούς για την ωμή βία που προβάλλει. Η ταινία κερδίζει υποψηφιότητα για 3 Όσκαρ, αλλά και τις εντυπώσεις για τη σκηνοθετική δουλειά του Γκίμπσον, ενώ την ίδια χρονιά σκηνοθετεί μερικά επεισόδια και γράφει το σενάριο ενός επεισοδίου για την τηλεοπτική σειρά «Complete Savages». Το 2006 έχει και πάλι διπλό ρόλο, αφού γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί το «Apocalypto», το οποίο προτάθηκε για 2 Όσκαρ, ενώ ο Γκίμπσον κέρδισε υποψηφιότητα για το βραβείο Saturn, αλλά και για το BAFTA Film award.
Δεν είναι, επίσης, λίγες οι φορές στις οποίες ο Μελ Γκίμπσον βρίσκεται στη θέση του παραγωγού, όπως στο «Νέος για πάντα», «Τα πάθη του Χριστού», «Apocalypto», το «Singing detective», «Αντιρρησίας συνείδησης» κ.ά., ενώ από το 1989 έχει ιδρύσει την ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής Icon Productions, μαζί με τον Μπρους Ντέιβι. Στα προσεχή του σχέδια περιλαμβάνεται το remake της κλασικής ταινίας γουέστερν του Σαμ Πέκινπα “Άγρια Συμμορία” καθώς και η συνέχεια των “Παθών του Χριστού” με τίτλο “The Passion of the Christ: Resurrection”.
Ενδεικτική φιλμογραφία:«Summer city» (1977), «Mad max» (1979), «Tim» (1979), «Gallipoli» (1979), «Mad Max 2» (1981), «Attack force Z» (1982), «The year of living dangerously» (1982), «The bounty» (1984), «The river» (1984), «Mrs. Soffel» (1984), «Mad Max beyond thunderdome» (1985), «Lethal weapon» (1987), «Tequila sunrise» (1988), «Lethal weapon 2» (1989), «Bird on a wire» (1990), «Air America» (1990), «Hamlet» (1990), «Lethal weapon 3» (1992), «Forever young» (1992), «The man without a face» (1993), «Maverick» (1994), «Braveheart» (1995), «Ransom» (1996), «Father’s day» (1997), «Conspiracy theory» (1997), «Lethal weapon 4» (1998), «Payback» (1999), «The million dollar hotel» (2000), «The patriot» (2000), «What women want» (2000), «We were soldiers» (2002), «Signs» (2002), «The singing detective» (2003), «Edge of darkness» (2010), «The Beaver» (2011).