Το ντοκιμαντέρ Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (In the Sky of Nothingness with the Least) ακολουθεί τη ζωή της Νότας και του Ηλία, ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που είναι μαζί 43 χρόνια και ζει σε διαφορετικούς κόσμους κάτω από την ίδια στέγη. Καθώς η πανδημία τους αναγκάζει να μένουν σπίτι τους, οι καθημερινές τους συνήθειες γίνονται επαναλαμβανόμενες. Η ταινία αφαιρεί την εξιδανικευμένη άποψη μιας τέλειας, αιώνιας αγάπης και αντ’ αυτού εστιάζει στην πραγματικότητα της γήρανσης και στη σταδιακή παρακμή τόσο του σώματος όσο και του μυαλού τους.
Ο τίτλος Ο ουρανός του τίποτα με ελάχιστα αντανακλά μια αίσθηση κενού και αποδοχής του ελάχιστου. Λειτουργεί ως υπενθύμιση για να αγαπάμε τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας όσο μπορούμε ακόμα και να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με ταπεινότητα.
Συνολικά, το Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα είναι μια απεικόνιση των προκλήσεων της γήρανσης και της σημασίας του να συμβιβαστείς με την πραγματικότητά της.
Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης Χρήστος Ανδριανόπουλος, “Όταν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη, πάντα ονειρευόμουν να επιστρέψω στην Ελλάδα για να κινηματογραφήσω τη ζωή των παππούδων μου. Ως παιδί, ήμουν περίεργος για τη δυναμική της σχέσης τους και ήθελα να τις εξερευνήσω περαιτέρω.
Όταν τελικά επέστρεψα στην Ελλάδα, αυτό το όνειρο ήταν όλο και πιο κοντά. Μια μέρα επισκέφτηκα τον παππού και τη γιαγιά μου. Φεύγοντας, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και το μυαλό μου πλημμύρισε από ερωτήσεις. Συνειδητοποίησα ότι τους γνώριζα μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια και δεν τους είχα δει ποτέ σε καταστάσεις όπου ήμουν σχεδόν αόρατος. Αυτό πυροδότησε μια περιέργεια μέσα μου και άρχισα να αναρωτιέμαι αν μιλούσαν μεταξύ τους ή κάθονταν στο ίδιο δωμάτιο όταν δεν ήμουν εκεί.
Η μεγαλύτερη ερώτησή μου ήταν αν αγαπούσαν ή όχι. Έχοντας αυτή την ερώτηση στο μυαλό, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα προσωπικό ταξίδι για να κατανοήσω τη σχέση τους και να παρακολουθήσω την καθημερινότητά τους. Είχα την τύχη να ξεκινήσω τα γυρίσματα λίγους μήνες πριν αρχίσουν να φθείρετε το μυαλό και το σώμα τους, επιτρέποντάς μου να απαθανατίσω την ύπαρξή τους όσο μπορούσαν ακόμα να επιβιώσουν μόνοι τους.
Καθώς ξεκίνησα τη διαδικασία των γυρισμάτων, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να δημιουργήσω μια προσωπική ταινία ελαχιστοποιώντας την παρουσία μου στον χώρο. Αποφάσισα να τραβήξω τα περισσότερα πλάνα με τρίποδο για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι δεν υπήρχε κανείς πίσω από την κάμερα. Ήθελα οι θεατές να δουν την αλήθεια των παππούδων μου όταν δεν υπήρχε κανείς.
Για μένα, η αλήθεια είναι υποκειμενική και ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο όπου οι θεατές θα μπορούσαν να βρουν τις δικές τους αντιλήψεις για την αλήθεια. Η ταινία εξερευνά το ταμπού του θανάτου, που έγινε εμμονή για μένα μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Ωστόσο, μέσα από αυτή τη διαδικασία του να βρίσκομαι κοντά στο θάνατο και να τον κινηματογραφώ, ανακάλυψα επίσης ότι μου επέτρεψε να δημιουργήσω μια ωδή στη ζωή.
Το «Ο ουρανός του τίποτα με ελάχιστα» είναι η ωδή μου στη ζωή και η προσπάθειά μου να απαθανατίσω τον παππού και τη γιαγιά μου. Μέσα από την ιστορία τους, ελπίζω να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της γήρανσης και τη φθορά του μυαλού και του σώματος ενώ γιορτάζουμε τη ζωή.”
Η ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 9/3/23 στις 20:00 και την Παρασκευή 10/3/23 στις 14:00 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι.