Το ότι ο Ρόμπερτ ντε Νίρο είναι ένα τέρας της υποκριτικής το γνωρίζαμε. Από τον ρόλο του Τράβις Μπικλ στον «Ταξιτζή» μέχρι αυτόν του Τζέικ ΛαΜότα στο «Οργισμένο Είδωλο» και από την ενσάρκωση του Αλ Καπόνε στους «Αδιάφθορους», μέχρι αυτήν του Μπέρνι Μέιντοφ στο «The Wizard of Lies» διακρίνεις έναν σπάνιο επαγγελματία με μια απίστευτη δύναμη να διεισδύει στην προσωπικότητα του χαρακτήρα που καλείται να παίξει.
Αυτό που δεν ξέραμε όμως ήταν ότι αυτή η εξαιρετικά αυστηρή και πειθαρχημένη υποκριτική μέθοδος που ακολούθησε ο Ντε Νίρο στον «Ελαφοκυνηγό» του 1978, ήταν και αυτή που έκανε την οσκαρική ταινία πραγματικά μεγάλη. Το αποκαλύπτει βρετανός συγγραφέας που είχε απεριόριστη πρόσβαση στο προσωπικό αρχείο του 76χρονου σήμερα νεοϋορκέζου ηθοποιού. Ο Ντε Νίρο, διάσημος ήδη από τους ρόλους του στον «Ταξιτζή», τον «Νονό ΙΙ» και τους «Κακόφημους δρόμους», πήγαινε μεταμφιεσμένος στα χωριά όπου έμεναν οι εργάτες στα εργοστάσια χάλυβα στην Πενσιλβανία για να τους μελετήσει, καθώς αυτόν τον ρόλο υποδυόταν στην ταινία, που του χάρισε υποψηφιότητα για το Όσκαρ. Σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του για τον ρόλο, καθώς και στα γυρίσματα, ο ηθοποιός φορούσε τα ρούχα του χαρακτήρα του και κατάφερνε να περνά απαρατήρητος.
Το αρχείο του Ντε Νίρο περιέχει αναλυτικές σημειώσεις για την ταινία, στις οποίες είχε πρόσβαση ο Τζέι Γκλένι, που έγραψε το βιβλίο «One Shot: The Making of The Deer Hunter», το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Όπως γράφουν οι Times, η ταινία η οποία θεωρείται σταθμός στην κατηγορία της, σημαδεύτηκε από πολλές διαμάχες ανάμεσα στον σκηνοθέτη, τους παραγωγούς και το στούντιο, καθώς και από κατηγορίες για ρατσιστική αντιμετώπιση των Βιετναμέζων στρατιωτών, ειδικά στην περίφημη σκηνή με τη ρωσική ρουλέτα, που έχει μείνει στην κινηματογραφική ιστορία. Παρόλα αυτά, ήταν υποψήφια για εννέα Όσκαρ, από τα οποία κέρδισε τα πέντε, ανάμεσά τους της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Ο Ντε Νίρο έχασε από τον Γιον Βόιτ, και την ερμηνεία του σε μία άλλη ταινία για το Βιετνάμ, με τίτλο «Ο γυρισμός».
Ο ηθοποιός είπε στον Γκλένι ότι κατά τις επισκέψεις του στα χωριά της Πενσιλβάνια κανείς δεν τον αναγνώρισε. «Πάντα μελετώ τα πάντα. Μερικές φορές γράφω τις δικές μου ιδέες. Πρέπει να διαθέσω τον χρόνο μου ακόμα και αν μου φαίνεται βαρετό».
Στο βιβλίο περιγράφεται και ένας καυγάς ανάμεσα στον Ντε Νίρο και τον υπεύθυνο για το μακιγιάζ. Ο ηθοποιός ζητά από τον υπεύθυνο να βάλει περισσότερο «αίμα» στο πρόσωπο του Κρίστοφερ Γουόκεν, σε μία σκηνή με τη ρωσική ρουλέτα. Ο υπεύθυνος αρνείται γιατί ο Γουόκεν δεν θα φαίνεται καν στην κάμερα. «Ναι, αλλά θα τον βλέπω εγώ από κει που θα’ μαι», του απάντησε ο Ντε Νίρο.
Το βιβλίο αποκαλύπτει ακόμα πόσο αυστηρός ήταν ο σηνοθέτης Μάικλ Τσιμίνο με τους ηθοποιούς του, που τους ανάγκασε να φορούν τις στολές των αιχμαλώτων των Βιετκόγκ για έναν ολόκληρο μήνα, πώς έναν ηθοποιό που είπε δύο φράσεις όλες κι όλες στην ταινία, τον κράτησε στο σετ επί 11 ημέρες, του ζήτησε να κάνει δύο κουρέματα και τρεις δοκιμές για τα ρούχα του. Τον δε Ντε Νίρο, τον έβαλε να περάσει έναν δρόμο 25 φορές μέχρι να πετύχει τη σκηνή που είχε στο μυαλό του. Πάντως, όπως είπε ο Ντε Νίρο στον Γκλένι, δεν είναι αλήθεια ότι ο Τσιμίνο ζήτησε να γεμίσουν το πιστόλι με αληθινές σφαίρες στη σκηνή της ρώσικης ρουλέτας.
Άλλη μία αιτία καυγά ανάμεσα στο στούντιο και τον σκηνοθέτη ήταν η διάρκεια της ταινίας. Ο Τσιμίνο ήθελε να βγει η αρχική τρίωρη εκδοχή που είχε από την αρχή στο μυαλό του, αλλά το στούντιο ήθελε μικρότερη διάρκεια. Μεσολάβησε όμως ο Ντε Νίρο και έβαλε βέτο για να βγει τελικά η τρίωρη ταινία. Ο Τσιμίνο είχε πει ότι είχε δωροδοκήσει τον τεχνικό να χαλάσει το μηχάνημα προβολής όταν έδειχναν τη μικρότερη σε διάρκεια ταινία στους υπεύθυνους του στούντιο και έτσι να μην καταφέρουν να την δουν. Τελικά «ο Ελαφοκυνηγός» κέρδισε μία θέση στην ιστορία του κινηματογράφου με την ωμότητα και το βάρος της ταινίας και φυσικά το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε: τον πόλεμο του Βιετνάμ και τις συνέπειές του στους βετεράνους και στην αμερικανική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα, κάτι που ήταν πολύ φρέσκο το 1978, τρία μόλις χρόνια μετά την πτώση της Σαϊγκόν.
Ήταν το πρώτο φιλμ που τόλμησε να καταπιαστεί με το θέμα για να ακολουθήσουν βέβαια και άλλα αριστουργήματα του είδους: «Αποκάλυψη τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, «Full Metal Jacket» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «Πλατούν» και «Γεννημένος την τετάρτη Ιουλίου» του Όλιβερ Στόουν. Ήταν επίσης η πρώτη εμφάνιση της Μέριλ Στριπ σε μεγάλο ρόλο, η οποία κέρδισε έτσι την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ (Β’ Γυναικείου Ρόλου), από τις 21 συνολικά.
ΠΗΓΗ: protagon.gr