Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Stanley Donen, ο δημιουργός του υπέροχου μιούζικαλ «Τραγουδώντας στη βροχή» (Singing in the Rain), άφησε το Σάββατο την τελευταία του πνοή σε ηλικία 94 ετών. Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ένα tweet ο κριτικός κινηματογράφου της εφημερίδας Chicago Tribune, Michael Philips.
Ο «Βασιλιάς των Χολιγουντιανών μιούζικαλ» κατά τον David Quinlan, γεννήθηκε στις 14 Απριλίου 1924 από Εβραίους γονείς, στην Columbia της Νότιας Καρολίνας. Ο πατέρας του Mordecai Moses Donen ήταν διευθυντής σε κατάστημα ένδυσης και η μητέρα του Helen Cohen ήταν νοικοκυρά. Ο ίδιος ο Donen έγινε άθεος στην εφηβεία του. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας και πήγε στη Ν. Υόρκη αμέσως μετά την αποφοίτηση του για να κυνηγήσει το όνειρο του.
Ήδη σε ηλικία 16 ετών ήταν επαγγελματίας χορευτής. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορογράφος και χορευτής στην Metro Goldwyn Mayer στην ταινία «Best foot forward» του 1943 με την Lucille Ball. Εμφανίστηκε στην ταινία της Columbia Pictures «Cover girl» (1944) όπου μαζί με τον Gene Kelly σκηνοθέτησαν μια σεκάνς στην οποία ο δεύτερος χορεύει με ένα σωσία του Donen σε ένα σκοτεινό σοκάκι του Μανχάταν.
Η πρώτη του ευκαιρία να σκηνοθετήσει ολόκληρη ταινία ήταν στο «On the town» (1949) σε συνεργασία πάλι με τον Kelly. Μαζί σκηνοθέτησαν και την ταινία «Singing in the rain» η οποία και αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία του Donen. Μόνος του σκηνοθέτησε τον Fred Astaire να χορεύει στο ταβάνι για τις ανάγκες της ταινίας «Royal wedding» του 1951. Άλλες ταινίες του είναι οι: «Seven brides for seven brothers» (1954) με τους Jane Powel και Howard Keel, «Funny face» (1957) με την Audrey Hepburn και τον Fred Astaire, «Pajama game» (1957) με την Dorris Day, «Indiscreet» (1958) με τους Cary Grant και Ingrid Bergman, «Damn Yankees» (1958) με τους Tab Hunter, Gwen Verdon και Ray Walston.
Μεταξύ 1949 και 1959, ο Stanley Donen ήταν ο δημιουργός ή ένας από τους πιο ουσιαστικούς στη συμβολή τους παράγοντες στη δημιουργία μερικών από τα πιο διάσημα μιούζικαλ στην ιστορία του Hollywood.
Στον Donen πιστώνεται η μετάβαση των χολιγουντιανών μιούζικαλ από δράματα σε φόντο ρεαλιστικό, όπου τα τραγούδια προέκυπταν από το χώρο της δραματικής πλοκής ή τη φυσική παρουσία των μουσικών, σε μια πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, όπου η μουσική δεν προέκυπτε από το δραματικό χώρο και τα τραγούδια ήταν μια φυσική συνέχεια της ιστορίας της ταινίας .
Πριν τις ταινίες του Stanley Donen και του Gene Kelly, τα μιούζικαλ -όπως αυτά με την υπερβολή και το στυλιζάρισμα του Busby Berkeley- διαδραματιζόταν σ’ ένα θέατρο του Broadway, και γι’ αυτό η μουσική δικαιολογείτο μ’ ένα τρόπο ρεαλιστικό.
Οι ταινίες του Stanley Donen και του Gene Kelly δημιούργησαν μια πιο κινηματογραφική φόρμα μιούζικαλ και τα χορευτικά νούμερα που περιλαμβανόταν σ’ αυτό θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο μέσω του κινηματογράφου.
Ο Stanley Donen έχει δηλώσει ότι αυτό που έκανε ήταν “η συνέχεια των μιούζικαλ που έκαναν οι Astaire-Rogers … και τα οποία προήλθαν από αυτά των René Clair και Lubitsch … Αυτό που κάναμε δεν ήταν προσανατολισμένο προς το ρεαλισμό, αλλά προς το μη πραγματικό.”
Ο κριτικός κινηματογράφου Jean-Pierre Coursodon σημειώνει η συνεισφορά του Donen στην εξέλιξη του χολιγουντιανού μιούζικαλ “επισκιάζει οποιονδήποτε άλλον, συμπεριλαμβανομένου και του Vincent Minnelli”.
Το 1997 η Ακαδημία του απένειμε Όσκαρ τιμώντας τον για το σύνολο της καριέρας του, το μοναδικό που έλαβε ποτέ. Ήταν μια συγκινητική στιγμή, με τον Donen να τραγουδά και να χορεύει αφού παρέλαβε το χρυσό αγαλματάκι.