Το «Yuli» είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στον Κάρλος Ακόστα από τον πατέρα του, Πέντρο. Η μόνη μόρφωση που έλαβε ο μικρός Yuli ήταν στους δρόμους μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Αλλά ο Πέντρο ήξερε ότι ο γιος του έχει φυσικό ταλέντο στο χορό και τον ανάγκασε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας. Παρά την αρχική του αντίδραση, ο Κάρλος Ακόστα μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 χρόνια.
Ο Κάρλος Ακόστα έχει χορέψει στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, στο Μπαλέτο Χιούστον και στο Αμερικανικό Μπαλέτο. Ήταν μόνιμο μέλος του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας από το 1998 έως το 2015. Προπονούταν στο Εθνικό Σχολείο Μπαλέτου της Κούβας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1990 στο «Prix de Lausanne».
Ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του 1990, (ήταν ακόμη έφηβος), όταν Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες χορού άρχισαν να του προσφέρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Λόγω της περίφημης χάρης και της φυσικής του κατάστασης, συγκρίθηκε άμεσα με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου.
Το 2007, η αυτοβιογραφία του Κάρλος Ακόστα, “No way home – a Cuban dancer’s story” δημοσιεύτηκε από τη Harper Collins UK, τη Scribner US και τη Schott στη Γερμανία. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στην ταινία που σκηνοθέτησε η Νάταλι Πόρτμαν για το “New York, I Love You”.
Η κουλτούρα και η ιστορία της πατρίδας του Κάρλος υπήρξαν σημαντικές επιρροές κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Έχει ιδρύσει τη δική του εταιρία χορού, “Acosta Danza” στην Αβάνα, κι έχει δημιουργήσει το “Carlos Acosta international Dance foundation” για να δώσει σε νέους χορευτές και χορογράφους τις δυνατότητες από τις οποίες επωφελήθηκε ο ίδιος παρέχοντας μια εκπαιδευτική πλατφόρμα. Το “Acosta Danza Academy” άνοιξε το Σεπτέμβριο του 2017.
Εμπνευσμένη από τη ζωή του σπουδαίου Κουβανού χορευτή Κάρλος Ακόστα και βασισμένη στην αυτοβιογραφία του, η ταινία «Ο χορός της ζωής μου» της Ιθίαρ Μπολάιν (“Η Ελιά”, “Ακόμα κι η βροχή”) είναι το χρονικό μιας συγκλονιστικής ζωής. Από τους δρόμους της Αβάνας, στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ο κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, που απολαύσαμε πρόσφατα και στην Αθήνα, έπρεπε να ξεπεράσει τεράστιες δυσκολίες και να σπάσει φοβερά ταμπού, για να γίνει ο θρύλος που είναι σήμερα.
Το σενάριο (που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν) υπογράφει ο βραβευμένος σεναριογράφος του Κεν Λόουτς, Πολ Λάβερτι (“Ο Άνεμος χορέυει το κριθάρι”, “Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”).
Ο ίδιος ο Κάρλος Ακόστα ερμηνεύει τον εαυτό του στο σήμερα, ενώ ο μικρός –αποκάλυψη Έντισον Μανουέλ Ολβέρα, ενσαρκώνει μοναδικά τον χορευτή στα παιδικά του χρόνια.
Σχόλια από τη σκηνοθέτιδα Ιθιάρ Μπολάιν:
«Η αφήγηση της ιστορίας της ζωής του Κάρλος Ακόστα μου φάνηκε από την αρχή σαν μια ευκαιρία για μια ταινία με τεράστιο οπτικό και δραματικό πλούτο- ταυτόχρονα ήμουν κατενθουσιασμένη με τον τρόπο που ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι απέφυγε την τυπική δομή μιας βιογραφικής ταινίας. Η ταινία αντιμετωπίζει δύο πραγματικότητες: το παρελθόν, στο οποίο βλέπουμε τα παιδικά χρόνια του Κάρλος Ακόστα και το παρόν, στο οποίο ο χορευτής κι ο χορογράφος δουλεύουν στην εταιρία του στην Αβάνα σήμερα, κάνοντας πρόβα ένα έργο που αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Σε σύγχρονα κομμάτια χορού επισκεπτόμαστε σημεία-κλειδιά από τη ζωή του Κάρλος, κάποιες φορές μέσω προβών στις οποίες βλέπουμε τον Κάρλος να διηγείται μια ιστορία και τι θέλει να μεταφέρει μέσα από αυτήν.
Η ταινία «Ο Χορός της Ζωής μου» αφορά τις ρίζες, τη σχέση του Κάρλος με τον πατέρα του, με την οικογένειά του και με την Κούβα.
«Ως σκηνοθέτιδα, δεν μπορώ να φανταστώ μια πιο συναρπαστική ιστορία. Διαγράφει το ταξίδι ενός καλλιτέχνη, ξεκινώντας με την άρνησή του ως παιδί να μάθει μπαλέτο και τελειώνοντας με το χορό να γίνεται το πάθος του. Το να ζει μακριά από την οικογένεια και τους φίλους του δημιουργεί στον Κάρλος μία ρήξη στη ζωή του και καταλήγει σε διαρκή σύγκρουση μεταξύ του Κάρλος και του πατέρα του, που ο ίδιος τον ώθησε να ξεκινήσει μπαλέτο και να φύγει από την Κούβα για να φτάσει στην κορυφή.
Η ταινία επίσης αφηγείται την ιστορία της Κούβας από την οπτική γωνία της γιαγιάς του Κάρλος, γεννημένη ως σκλάβα στον οικισμό Ακόστα (από εκεί πήρε και το όνομα), μέσα από τη ρήξης της οικογένειας, όταν η γιαγιά και η θεία του Κάρλος μετανάστευσαν στο Μαϊάμι τη δεκαετία του 1980 (μία εμπειρία που έχουν πολλές οικογένειες της Κούβας) και την οποία η μητέρα του Κάρλος ποτέ δεν ξεπέρασε. Η επιστροφή του χορευτή στο σπίτι στα 20 του, μετά από την πρώτη του διαμονή στο Λονδίνο, συμπίπτει με την Ξεχωριστή Περίοδο και την κρίση Ράφτερ το 1994, όταν η Ρωσική βοήθεια σταμάτησε κι ακολούθησε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – το νησί περνούσε μία από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.
Η ιστορία του Κάρλος είναι επίσης ξεχωριστή: ένα αγόρι μιγάς, από μία σεμνή γειτονιά, γιος μαύρου οδηγού φορτηγού, βρέθηκε να παρακολουθεί δωρεάν μια σχολή μπαλέτου πρώτης τάξεως όπως είναι το Εθνικό Σχολείο Χορού της Κούβας. Έχω επισκεφτεί την Κούβα αρκετές φορές από τις αρχές του 1990 και πάντα θαυμάζω τους ανθρώπους της και την ικανότητά της να επιβιώνει. Εν μέσω μεγάλων αντιφάσεων και οικονομικών προβλημάτων, η Κούβα είναι γεμάτη καλλιτέχνες, μουσικούς, χορευτές, συγγραφείς και παραγωγούς ταινιών, διατηρώντας τον πολιτισμό της χώρας σε πολύ υψηλό επίπεδο. Η ταινία αποτελεί φόρο τιμής στον Κάρλο και τους εκπληκτικούς χορευτές της εταιρίας του, καθώς είναι όλοι Κουβανοί.»
Ο Χορός της Ζωής μου (Yuli)
Σκηνοθεσία: Ιθιάρ Μπολάιν
Ηθοποιοί: Κάρλος Ακόστα, Σαντιάγκο Αλφόνσο, Έντισον Μανουέλ Ολβέρα
Διάρκεια: 115′
*Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019