Ο «Λευκός Τίγρης» που ξέφυγε από το κοτέτσι…

Γράφει ο Νίκος Αλέτρας-Αρτινός

Ο Μπαλράμ Χαλγουέι (Adarsh Gourav) αφηγείται το επικό και γεμάτο μαύρο χιούμορ ταξίδι του για να γίνει από φτωχός χωριάτης ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στη σύγχρονη Ινδία. Ο πανέξυπνος και φιλόδοξος νεαρός καταφέρνει να προσληφθεί ως οδηγός του Ασόκ (Rajkummar Rao) και της Πίνκι (Priyanka Chopra), οι οποίοι μόλις επέστρεψαν από την Αμερική. Η κοινωνία έχει εκπαιδεύσει τον Μπαλράμ να είναι ένα πράγμα —υπηρέτης— και ως εκ τούτου καθιστά τον εαυτό του απαραίτητο στους πλούσιους κυρίους του. Ύστερα όμως από ένα θανάσιμα ανέμελο βράδυ διασκέδασης, συνειδητοποιεί με πόσο μεγάλη ευκολία εκείνοι θα συμπεριφερθούν για να τον παγιδεύσουν και να σωθούν. Λίγο πριν χάσει τα πάντα, ο Μπαλράμ επαναστατεί ενάντια σε ένα στημένο και άνισο σύστημα και καταφέρνει να γίνει ένας μοναδικός μάστερ.

Ο Λευκός Τίγρης είναι κάτι σαν τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν Χο. Τουλάχιστον προσπαθεί! Όμως η ομοιότητα της αλά Bollywood ταινίας του Ramin Bahrani με το κορεάτικο αριστούργημα που σάρωσε τα παγκόσμια βραβεία την περίοδο 2019-2020 είναι επιφανειακή. Είναι προφανής η προσπάθεια των δημιουργών να προσδώσουν ιδεολογικές διαστάσεις σε μια ιστορία που μπορεί κάποιος να πει ότι είναι ένα πιο σκοτεινό Slumdog Millionaire (η μεγάλη επιτυχία του Ντάνυ Μπόιλ).

Η ταινία είναι μια πρωτότυπη παραγωγή του Netflix, μπορεί να έχει ατμόσφαιρα Bollywood, όμως δεν έχει καμιά σχέση με αυτού του είδους τις παραγωγές. Πρόκειται για μια εσωτερική – πολλές φορές νοσηρή – σκιαγράφηση ενός χαρακτήρα που μεγαλώνει μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο ανθρώπους ινδικό «κοτέτσι», περιμένοντας να έρθει η σειρά του για σφαγή. Ο χαρακτήρας αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να ξεφύγει από το «κοτέτσι». Αγωνίζεται ενάντια στην ίδια του την οικογένεια που τον εκμεταλλεύεται επικαλούμενη τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα της «κάστας», αγωνίζεται ενάντια στα αδηφάγα και πάμπλουτα αφεντικά του, ενώ στο τέλος καταλήγει να αγωνίζεται – εξ αντανακλάσεως – και ενάντια στους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας που «λαδώνονται» χωρίς έλεος (ακόμα και η – ένας θεός να την κάνει – «σοσιαλίστρια» πρωθυπουργός της χώρας, η οποία θυμίζει έντονα την Ίντιρα Γκάντι). Η αφύπνιση του νεαρού Μπαλράμ, όμως δεν θα είναι σοσιαλιστική, αλλά μια ατομική πράξη οργής και εγκλήματος που θα τον οδηγήσει, όχι στον σοσιαλιστικό παράδεισο της εργατικής τάξης, αλλά στην Γη της Επαγγελίας του καπιταλισμού που ανθίζει στην Ασία (με τις ευλογίες της κομουνιστικής Κίνας!). Ο Μπαλράμ γίνεται ο «Λευκός Τίγρης» της κάστας του, ο μοναδικός που ξέφυγε από το «κοτέτσι». Όμως αυτή η συναρπαστική απόδραση είναι μια ιστορία προσωπικής επιτυχίας «πασπαλισμένη με ολίγη» από ταξική ιδεολογία. Η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα, συνδυάζει κωμικά και δραματικά στοιχεία, έχει ανατροπές στην πλοκή, σπουδαίες ερμηνείες, όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να φτάσει το καλλιτεχνικό και κινηματογραφικό επίπεδο  των Παρασίτων του Μπονγκ Τζουν Χο.