Οι “Παραλλαγές στο ίδιο θέμα” της Αντουανέττας Αγγελίδη σε ψηφιακή αποκατάσταση στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

H ταινία Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα) της Αντουανέττας Αγγελίδη, θα προβληθεί στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε νέα ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2021, στις 21:00, στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» στο «Ολύμπιον», στο πλαίσιο της δράσης της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: «Χώρα, σε Βλέπω. Ο 20ος αιώνας του ελληνικού σινεμά» (42 ελληνικές ταινίες, μεγάλου, μεσαίου και μικρού μήκους, μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και υβριδικές, από τον 20ο αιώνα).

Η ταινία συμμετείχε στο σημαδιακό Αντι-Φεστιβάλ των Κινηματογραφιστών, το 1977 στη Θεσσαλονίκη, όπου πήρε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και το Βραβείο της Πανελληνίας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Συμμετείχε επίσης στο Φεστιβάλ του Thonon-les-Bains (1977), στο Φεστιβάλ του Montreal (1978), στην Εβδομάδα Πειραματικού Κινηματογράφου του Delft (1979), στο Φεστιβάλ Γυναικείου Κινηματογράφου του Götenborg (1981), στο φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου «Cinéma différent» της Hyères (1983). Προβλήθηκε σε πλήθος φεστιβάλ, στο κέντρο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι (1977), στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και αλλού.

Γράφει η Αντουανέττα Αγγελίδη για την ταινία:

«Τα τρία ζητήματα που από την αρχή με απασχολούσαν είναι η σημασία της κινηματογραφικής γραφής ως εγγραφή του αντιστικτικού διαλόγου των φωνών που παράγονται από την κινηματογραφική ετερογένεια, η διερεύνηση των ορίων τής κινηματογραφικής αναπαράστασης, και η ενσωμάτωση της υποκειμενικότητας της δημιουργού. Η ταινία αφορά τις αναπαραστάσεις του γυναικείου σώματος στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης: το φύλο ως κατασκευή και όχι ως μοίρα. Δομείται σε δύο άξονες. Αφ’ ενός, οι αναπαραστάσεις του σώματος και το σώμα της αναπαράστασης. Αφ’ ετέρου, το ζήτημα της γραφής σε κατάσταση, και όχι για την κατάσταση. Η ταινία γράφεται από την αρχή ως συγχρονική και διαχρονική σύνθεση και αναίρεση των κωδίκων ορισμένων εικόνων και ήχων. Η αναστροφή του κώδικα, καθώς και η σύγκρουση των διαφορετικών κωδίκων, γίνεται μέθοδος της γραφής και επομένως και της ανάγνωσης της ταινίας. Μια διαδοχή από έμμεσες αναφορές και παιχνίδια σχολιάζουν ανατρεπτικά αισθητικές θεωρίες και συγκεκριμένα έργα τέχνης. Η μουσική παράγεται από την επαναληπτική μετατροπή του ήχου της ομιλίας. Οι αναστροφές της εικόνας και του ήχου λειτουργούν αφηγηματικά, επανεγγράφοντας το γυναικείο σώμα.»