Του Νίκου Αρτινού
Ο αιγυπτιακής καταγωγής Ανουάρ Ελ Ιμπραχίμι (Ομάρ Μετβάλι) που είναι ύποπτος για τρομοκρατική ενέργεια, εξαφανίζεται μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια μιας πτήσης από τη Νότια Αφρική στην Ουάσινγκτον. Λίγο μετά, σε μια μυστική φυλακή που βρίσκεται κάπου έξω από τις ΗΠΑ, ο αναλυτής της CIA Ντάγκλας Φρίμαν (Τζέικ Γκίλενχαλ) θα γίνει μάρτυρας της ανάκρισης του Ελ Ιμπραχίμι, η οποία γίνεται με ανορθόδοξα μέσα. Ο νεαρός πράκτορας καταλαβαίνοντας ότι ο κρατούμενος είναι αθώος θα προσπαθήσει να τον απελευθερώσει κάτι που προσπαθεί και η αμερικανίδα σύζυγος του Ανουάρ, Ιζαμπέλα (Ρις Γουίδερσπουν) που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον…
«Έκτακτος επαναπατρισμός» είναι μια συνήθης τακτική, πλέον, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από την κυβέρνηση Κλίντον και αφορά την βίαιη μεταφορά πολιτών (αμερικανών και μη) υπόπτων για τρομοκρατικές ενέργειες, εκτός αμερικάνικου εδάφους (συνήθως στην χώρα απ’ όπου κατάγεται ο ύποπτος), προκειμένου να ανακριθούν με βάναυσες και απάνθρωπες μεθόδους. Έτσι, λοιπόν, με αυτό τον υποκριτικό τρόπο διαφυλάσσεται το σύνταγμα και η δημοκρατία στο έδαφος των ΗΠΑ ενώ εκτός συνόρων δεν μας ενδιαφέρει τίποτα…Σαν γεγονός από μόνο του εξιτάρει και προκαλεί δικαιολογημένες αντιδράσεις. Στην χώρα όπου μεταφέρεται βιαίως ο ύποπτος, εφαρμόζονται βασανιστήρια που οδηγούν στην ισοπέδωση της προσωπικότητάς του και στην σωματική του εξαθλίωση.
Ο Γκάβιν Χουντ που σκηνοθέτησε το βραβευμένο με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας-ομολογουμένως εξαιρετικό-«Τσότσι» διευθύνει την «Έκδοση Κρατουμένου» ακολουθώντας την συνταγή της εξαιρετικής ταινίας «Συριάνα» χωρίς, όμως, να καταφέρνει να εμβαθύνει στο βαθμό που κατάφερε ο Στέφεν Γκάγκαν με το σπουδαίο πολιτικό του κινηματογραφικό δοκίμιο. Η «Συριάνα» περιέγραφε με πολιτικό σκεπτικισμό και ταυτόχρονα με έντονα συναισθήματα τα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή. Ο Γκάβιν Χουντ επιδιώκει την καταγγελία για τις πρακτικές της κυβέρνησης των ΗΠΑ, παρόλα αυτά δεν αποφεύγει τις κλισέ καταστάσεις και τις ακόμα πιο προβλέψιμες συμπεριφορές των ηρώων του. Ενδιαφέρουσα είναι η αφηγηματική πορεία της ταινίας με την παράλληλη και πολυεπίπεδη εξέλιξη της τόσο χρονικά όσο και τοπικά (μόνο στο τέλος της ταινίας ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι η έκρηξη που οδήγησε στην σύλληψη του Ανουάρ είναι η ίδια με αυτή που αναμένεται να συμβεί) που θυμίζει το σκηνοθετικό στυλ των Γκονζάλες-Ινιαρίτου στο «Βαβέλ». Τελικά το μήνυμα που περνάει ο Χουντ είναι «Ναι μεν η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάνει απάνθρωπα πράγματα, όμως, όσο υπάρχουν Αμερικάνοι σαν τον Ντάγκλας τότε η αστερόεσσα θα προσφέρει το φως της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε όλους (εμάς) τους τριτοκοσμικούς».
Ο Γκάβιν Χουντ δυστυχώς δεν τολμά να θέσει το δάχτυλο «επί τον τύπον των ήλων», όπως έκανε ο Στέφεν Γκάγκαν με το «Συριάνα». Το φιλμ «φοράει» τον μανδύα του πολιτικού θρίλερ (σφιχτοδεμένο και με σωστούς ρυθμούς), αρθρώνει πολιτικές απόψεις (όμως, επιφανειακές σαν αυτές που αναπτύσσει μια παρέα σε ένα καφενείο), διαθέτει εκπληκτικό soundtrack και επενδύει στις ερμηνευτικές ικανότητες των σταρ που διαθέτει, με επικεφαλής την σπουδαία Μέριλ Στριπ, η οποία παρά την ολιγόλεπτη παρουσία της, προκαλεί αίσθηση στον ρόλο της αγέρωχης και αμείλικτης διευθύντριας της CIA.
ΕΚΔΟΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ- RENDITION (2007)
ΣΚΗΝOΘΕΣΙΑ : Γκάβιν Χουντ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Τζέϊκ Γκίλενχααλ, Ρις Γουίδερσπουν, Μέριλ Στριπ, Άλαν Αρκιν, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Ομάρ Μετβάλι
ΔΙΑΡΚΕΙΑ:120 ΄